Ergens had ik jou in mij begraven
een stukje van de dood meegedragen.
Altijd dat ondefinieerbare verdriet
een lege plek waar jij mij verliet.
Innerlijk verscheurd
Met één been hier op aarde
Met één been dicht bij jou.
Ik heb je gevonden, gevoeld, gezien.
Gerouwd om wat nooit was.
Om dromen die niet uitkwamen
om een leven dat niet geleefd is.
Ik beweeg nu verder het leven in.
Met twee benen hier.
Ontdekken wat nog geboren wil worden
Ik ben geen moeder geworden. Niet omdat ik het niet wilde, maar de natuur besloot anders.
Er is niet een kind dat mijn lach, mijn gewoontes en mijn genen de toekomst in zal dragen.
Dat was pijnlijk en een periode van rouw volgde. Maar na verloop van tijd leerde ik met vallen en opstaan dat het ook iets heel moois in zich draagt.
Zonder de afleiding van het moederschap kreeg ik de ruimte om naar binnen te keren, om het lange pad van transformatie te bewandelen.
Ik heb de stille taak gekregen om te zorgen voor de lijn, om af te sluiten, te helen, te voltooien – een vorm van dienstbaarheid die niet zo zichtbaar is.
Er waren patronen die gezien wilden worden.
Stiltes die erom vroegen doorbroken te worden.
Ik huilde niet alleen om mezelf, maar ook om de vrouwen die vóór mij kwamen – degenen die hun waarheid inslikten, die te veel gaven, die verdwenen in hun rollen. Ik ben niet een individu maar verweven met alle vrouwen die voor mij kwamen.
Het helen van de lijn betekende rouwen om wat nooit werd uitgesproken, eren wat nooit werd gezien.
De vrouwenlijn eindigt met mij.
Wat ik kreeg, geef ik nu terug, getransformeerd.
Niet langer stilte, maar stem.
Niet langer angst, maar Liefde
Niet langer plicht, maar keuze vanuit vrijheid.
Ik voel een enorme dankbaarheid voor alle vrouwen, alle moeders die voor mij kwamen en voel dat ze mij vol trots bedding geven.
Ik ben niet het einde, maar een nieuw begin,
bijdragend aan de geboorte van een nieuwe tijd.
Aangekomen in wat ze noemen de 3e levensfase, kijk ik terug.
Niet omdat het leven nu stopt hoor, juist niet, maar wel naar de weg die ik heb afgelegd.
Ik heb mijn eerste stappen op het pad van bewustwording gezet toen ik 26 was.
Door het overlijden van mijn vader, maar ook doordat ik “de verkeerde” mannen naar me toe trok, ben ik al jong op zelfonderzoek gegaan.
Al was ik me nog lang niet bewust van wie ik was, blijkbaar was er wel een innerlijke drive die me er toe aanzette om in ieder geval naar mezelf te kijken.
Bij alles wat er gebeurde in mijn leven, was en is er nog steeds, één gemeenschappelijke factor. Ik zelf.
Wat betekent dat ik ook de regie kan pakken.
De afgelopen 30 jaar heb ik veel geïnvesteerd in opleidingen en cursussen.
Daarna altijd weer vol goede moed dat ik nu mijn missie en ei van Columbus had gevonden.
En iedere keer ook weer de teleurstelling dat het me niet lukte om iets van betekenis neer te zetten.
Ik had een plaatje bij wat ik dacht dat van betekenis zijn betekent.
Ik keek naar wat anderen deden, wat ze kunnen en dat was toch zeker niet voor mij weggelegd.
Op dagen dat ik niet lekker in mijn vel zit, kan dat gevoel me nog steeds overvallen.
Ik weet nu dat we allemaal een blinde vlek en grote uitdaging hebben die keer op keer terug komt.
Waar we op uitgedaagd worden omdat een deel van ons een groot (ziels)verlangen heeft en een ander deel een even zo grote angst.
Ik was er zelfs zo klaar mee om iedere keer weer het wiel uit te vinden dat ik vier jaar geleden in een “gewone” baan ben gestapt. Veel geleerd, maar het was niet echt de bedoeling.
De rigide structuren en de organisatie gingen gewoon pijn doen in mijn lijf.
Als dat gebeurt weet ik dat het tijd is om te gaan.
Ik floreer op een plek waar mensen naar zichzelf willen kijken en de verbinding zoeken met elkaar.
Ik ben hier voor iets nieuws en niet om keer op keer in het oude te stappen omdat de angst te groot is om mezelf werkelijk te leven.
Mijn zachte, stille zelf die het fijn vindt om aanwezig te zijn bij mensen.
Mensen die bereid zijn naar zichzelf te kijken en willen weten wie ze zijn.
Ik weet hoe stevig mijn hoofd in het zadel zit als ik probeer om het (te) goed te doen.
Vanuit die laag red ik het prima, maar beweeg ik ook makkelijker weg bij mezelf.
Het is een continue wakker aanwezig blijven om de lat niet weer te hoog te leggen, om mezelf te omarmen en mijn wijsheid en liefde mee te nemen de wereld in. Om te vertrouwen dat ik niet alle antwoorden hoef te hebben en dat ik genoeg ben zoals ik ben. Dat geeft bewegingsruimte.
Dat van betekenis zijn niet zozeer te maken heeft met wat ik doe en laat zien aan “de wereld”, maar met wie ik ben. Als de wereld zich blijft verharden, worden waardes als verbinding, verzachting, vertraging en stilte steeds belangrijker. Zeker als we werkelijk iets nieuws willen creëren met elkaar. Wat niet betekent dat er geen daadkracht is, maar wel dat die vanuit een andere laag in ons zelf komt. Daar draag ik graag aan bij.
De foto is een oudje uit 2010.
Het bekende spreekwoord: leven als kat en hond is wat we steeds meer zien. Deze kat en hond deden het anders. De hond die stil bleef liggen omdat dat kleine katje tegen haar aan was gekropen. Samen is echt mogelijk.
Het leven vraagt nooit meer van je
dan je aan kunt.
Soms de weg kwijt, dan weer in diep vertrouwen
Emoties als een wervelwind door mij heen
me meenemend in een verhaal van onzekerheid.
Tegelijkertijd het verhaal ontrafelen
Tot in de kern
Het oog van de storm
Waar het ik stil valt
De emoties uitgeraasd zijn
Oog in oog met wat is.
Terug in het vertrouwen.
Het leven, altijd in beweging.
Soms kost het me echt moeite om positief en liefdevol te blijven te midden van zoveel collectieve angst en agressie.
Te midden van mensen die altijd maar wijzen naar een ander en niet verder kunnen of durven kijken dan de eigen vierkante meter.
Zoveel oordelen, discriminatie en onbegrip.
Er is iets heel groots aan de hand in de wereld en dat heeft niets met een virus te maken.
Wat zichtbaar wordt is de machteloosheid, de angst en boosheid die in zoveel mensen leeft.
En die ongefilterd de ether in geslingerd wordt, zonder enige vorm van openheid of nieuwsgierigheid naar de ander.
Zonder het besef wat daarmee aangericht en gecreëerd wordt.
Het snijdt door mijn Ziel hoe mensen met elkaar omgaan.
Als ik nog geloofde in een land te wonen waar we open-minded en tolerant zijn, wordt die illusie nu echt doorgeprikt.
Of het nu gaat over geaardheid, geloof, huidskleur, vaxx, het maakt niet uit.
Dat wat anders is moet worden veroordeeld om, ja waarom eigenlijk? Om een gevoel van veiligheid te ervaren? Van wij zijn beter dan een ander?
Er lijkt een groot onvermogen te zijn om aan zelfreflectie te doen en oprecht open te staan voor de ander zonder je gelijk te willen halen.
Angst heeft altijd een zondebok nodig totdat je leert om de blik naar binnen te richten en aan te kijken wat er in jezelf aangeraakt wordt.
Wat er gebeurt raakt me diep.
De tienduizenden kinderen die dagelijks sterven van de honger.
De vluchtelingen die huis en haard moeten verlaten.
De miljarden die verdwijnen in de economie maar niet in de mensen die hart hebben voor mensen, zoals het zorgpersoneel, politie, brandweer.
Natuurlijk stappen ze op en is er onderbezetting, wat leidt tot overbelasting.
Wie zouden we daar nou eens de schuld van kunnen geven??
Miljarden die er verdient worden aan vaxx”s en dat het dan zoveel voeten in aarde moet hebben om de derde wereld gratis te voorzien van de nodige vaxx”s .
De complete dwaasheid van een rijk Westen dat doorgeschoten is in de “als ik het maar goed heb” mentaliteit.
Dat groei belangrijker vindt dan de mens.
Soms voelt het zo machteloos.
Dan heb ik het nodig om mijn wereld kleiner te maken.
Ik loop het bos in om me weer te verbinden met mijn ware natuur.
Ik zie hoe de bomen de blaadjes laten vallen en de paden bedekt worden door een kleurig tapijt.
De cyclus van de natuur gaat door wat er ook gebeurt.
Ik doe maar wat de bomen doen.
Geworteld blijven in mijn eigen basis, terug naar de kern.
Meebewegen en loslaten wat losgelaten wil worden.
De oude littekens die blijkbaar nog in mijn Ziel aanwezig zijn en aangeraakt worden.
Ze hebben zachtheid nodig en dan kan ik ook weer zacht zijn naar de buitenwereld.
In het besef dat ieder mens, hoe boos en angstig ook, een kern van licht en liefde heeft.
Alles wat komt en gaat, is niet wie we werkelijk zijn.
Het is een ervaring die ons wakker wil schudden in het besef dat we Liefde zijn.
Alles gaat voorbij.
Dat zijn de emotionele golven die de afgelopen week door me heen geklotst zijn en nog door klotsen.
Nederland is in rep en roer. Ik zit op de bank, veilig en warm in mijn huis en kijk er naar.
Het regent, het regent hard en veel.
Het symboliseert hoe overspoeld ik me voel door alles wat er de afgelopen 10 dagen weer is gebeurd. Tranen lopen over mijn wangen.
Ik vraag me opnieuw af.
Wat hebben we als mensheid nog nodig om wakker te worden?
De Aarde laat weer zien dat als ze zich roert, ze vele malen sterker is dan wij.
Het water is allesverwoestend en de voorspelling is dat dit steeds vaker gaat gebeuren.
Als er bij jou geen regen is gevallen, denk je…ach het valt wel mee.
Als je zelf geen honger kent, denk je, ach de ver van mijn bed show.
Als je zelf niet in een oorlogsgebied bent opgegroeid of moet vluchten, blijft het een slecht verhaal op televisie.
Blijkbaar leren we als mens pas echt iets als we er zelf bij betrokken raken en dan nog.
Veel liever willen we terug naar het oude bekende.
Miljarden worden gespendeerd aan “vakantiereisjes” de ruimte in, terwijl het hier op Aarde een puinhoop is. Twee miljardairs die het spelletje wie de langste heeft nu spelen met hun ruimtevliegtuigjes.
Ondertussen sterven dagelijks ontelbaar veel mensen aan honger, komen om door natuurgeweld of sterven door oorlog of een aanslag omdat iemand vindt dat je te lastig bent of je hoofd ze niet aanstaat.
En nu was het Peter R de Vries, die symbool staat voor moed, een warm hart en grote rechtvaardigheid. Maar het gebeurt dagelijks.
Dagelijks worden de levens van mensen ontwricht omdat een ander doodschieten blijkbaar steeds normaler wordt.
Ik mag hopen dat Peters dood niet voor niks is. Dat de schok die het teweeg heeft gebracht ook daadwerkelijk iets blijvends brengt.
Als je net als ik houd van zijn vastberadenheid en grote gevoel voor rechtvaardigheid, kijk dan eens hoe je dat leeft in je eigen leven.
Hoe we er voor elkaar kunnen zijn.
O ja en dan is er nog een virus wat al tijden voor onrust zorgt.
Nu weer veel boosheid omdat mensen hun vakantie niet door zien gaan.
Foutje van het kabinet.
Ook zij laten niet zien hoe je naar jezelf kijkt en verantwoordelijkheid neemt voor je handelen.
De verharding, polarisatie en manipulatie nemen steeds meer toe.
We willen wel verandering maar liever passief dan actief.
Zien we dan niet dat we de oplossing steeds buiten onszelf leggen?
Stel dat de enige oplossing voor dit probleem zou zijn:
nooit meer vlees eten, geen geraffineerde suikers meer en iedere dag minstens een uur bewegen.
Ben benieuwd of mensen hier voor in de rij zouden gaan staan.
We zouden dan twee vliegen in één klap slaan.
Zelf gezonder worden, dus de zorg echt ontlasten.
En de Aarde een enorme boost geven.
Entitlement zeggen de Engelsen. Vinden dat je ergens recht op hebt.
Dat is het grote probleem.
We vinden dat we recht hebben op van alles en nog wat.
Ook op de rijkdom van de Aarde.
Maar wil je er ook iets voor laten?
Hoeveel huizen/spullen heb je nodig? Hoeveel auto’s wil je hebben?
Hoe vaak wil je met vakantie?
Hoe veel groter moet je huis nog worden?
Hoeveel meer geld wil je er nog voor vangen?
De gekte stopt pas als wij er niet meer aan mee doen.
Ik geloof dat het tijd wordt dat we als mens een lesje krijgen in nederigheid.
We leven op een prachtige planeet. Niet gebouwd door mensenhanden!
Ze is er al heel lang en we zijn maar even te gast. Ze redt het wel hoor, maar wij niet.
Als ze ons echt niet meer als gast wil hebben hoeft ze maar een paar keer flink te schudden.
Dat mag toch inmiddels helder zijn. Ze trekt immers al een tijdje aan de bel.
Als we willen dat komende generaties ook nog volop kunnen genieten van deze prachtige planeet, moeten we ons misschien eens goed gaan bezinnen.
En tot ons door laten dringen dat we één mensheid zijn met één thuis.
Het lesje in nederigheid gaat komen op wat voor manier dan ook.
Ooit zei iemand eens tegen mij.
Eerst komt er een pingpongbal op je af om je wakker te schudden.
Als je het niet hoort of ziet, dan een tennisbal.
Maar als je echt niet luistert een bowlingbal.
De tijd van de bowlingbal lijkt langzaam maar zeker aan te breken.