Dat zijn de emotionele golven die de afgelopen week door me heen geklotst zijn en nog door klotsen.
Nederland is in rep en roer. Ik zit op de bank, veilig en warm in mijn huis en kijk er naar.
Het regent, het regent hard en veel.
Het symboliseert hoe overspoeld ik me voel door alles wat er de afgelopen 10 dagen weer is gebeurd. Tranen lopen over mijn wangen.
Ik vraag me opnieuw af.
Wat hebben we als mensheid nog nodig om wakker te worden?
De Aarde laat weer zien dat als ze zich roert, ze vele malen sterker is dan wij.
Het water is allesverwoestend en de voorspelling is dat dit steeds vaker gaat gebeuren.
Als er bij jou geen regen is gevallen, denk je…ach het valt wel mee.
Als je zelf geen honger kent, denk je, ach de ver van mijn bed show.
Als je zelf niet in een oorlogsgebied bent opgegroeid of moet vluchten, blijft het een slecht verhaal op televisie.
Blijkbaar leren we als mens pas echt iets als we er zelf bij betrokken raken en dan nog.
Veel liever willen we terug naar het oude bekende.
Miljarden worden gespendeerd aan “vakantiereisjes” de ruimte in, terwijl het hier op Aarde een puinhoop is. Twee miljardairs die het spelletje wie de langste heeft nu spelen met hun ruimtevliegtuigjes.
Ondertussen sterven dagelijks ontelbaar veel mensen aan honger, komen om door natuurgeweld of sterven door oorlog of een aanslag omdat iemand vindt dat je te lastig bent of je hoofd ze niet aanstaat.
En nu was het Peter R de Vries, die symbool staat voor moed, een warm hart en grote rechtvaardigheid. Maar het gebeurt dagelijks.
Dagelijks worden de levens van mensen ontwricht omdat een ander doodschieten blijkbaar steeds normaler wordt.
Ik mag hopen dat Peters dood niet voor niks is. Dat de schok die het teweeg heeft gebracht ook daadwerkelijk iets blijvends brengt.
Als je net als ik houd van zijn vastberadenheid en grote gevoel voor rechtvaardigheid, kijk dan eens hoe je dat leeft in je eigen leven.
Hoe we er voor elkaar kunnen zijn.
O ja en dan is er nog een virus wat al tijden voor onrust zorgt.
Nu weer veel boosheid omdat mensen hun vakantie niet door zien gaan.
Foutje van het kabinet.
Ook zij laten niet zien hoe je naar jezelf kijkt en verantwoordelijkheid neemt voor je handelen.
De verharding, polarisatie en manipulatie nemen steeds meer toe.
We willen wel verandering maar liever passief dan actief.
Zien we dan niet dat we de oplossing steeds buiten onszelf leggen?
Stel dat de enige oplossing voor dit probleem zou zijn:
nooit meer vlees eten, geen geraffineerde suikers meer en iedere dag minstens een uur bewegen.
Ben benieuwd of mensen hier voor in de rij zouden gaan staan.
We zouden dan twee vliegen in één klap slaan.
Zelf gezonder worden, dus de zorg echt ontlasten.
En de Aarde een enorme boost geven.
Entitlement zeggen de Engelsen. Vinden dat je ergens recht op hebt.
Dat is het grote probleem.
We vinden dat we recht hebben op van alles en nog wat.
Ook op de rijkdom van de Aarde.
Maar wil je er ook iets voor laten?
Hoeveel huizen/spullen heb je nodig? Hoeveel auto’s wil je hebben?
Hoe vaak wil je met vakantie?
Hoe veel groter moet je huis nog worden?
Hoeveel meer geld wil je er nog voor vangen?
De gekte stopt pas als wij er niet meer aan mee doen.
Ik geloof dat het tijd wordt dat we als mens een lesje krijgen in nederigheid.
We leven op een prachtige planeet. Niet gebouwd door mensenhanden!
Ze is er al heel lang en we zijn maar even te gast. Ze redt het wel hoor, maar wij niet.
Als ze ons echt niet meer als gast wil hebben hoeft ze maar een paar keer flink te schudden.
Dat mag toch inmiddels helder zijn. Ze trekt immers al een tijdje aan de bel.
Als we willen dat komende generaties ook nog volop kunnen genieten van deze prachtige planeet, moeten we ons misschien eens goed gaan bezinnen.
En tot ons door laten dringen dat we één mensheid zijn met één thuis.
Het lesje in nederigheid gaat komen op wat voor manier dan ook.
Ooit zei iemand eens tegen mij.
Eerst komt er een pingpongbal op je af om je wakker te schudden.
Als je het niet hoort of ziet, dan een tennisbal.
Maar als je echt niet luistert een bowlingbal.
De tijd van de bowlingbal lijkt langzaam maar zeker aan te breken.