Soms kost het me echt moeite om positief en liefdevol te blijven te midden van zoveel collectieve angst en agressie.
Te midden van mensen die altijd maar wijzen naar een  ander en niet verder kunnen of durven kijken dan de eigen vierkante meter.
Zoveel oordelen, discriminatie en onbegrip.
Er is iets heel groots aan de hand in de wereld en dan heeft niets met een virus te maken.
Wat zichtbaar wordt is de machteloosheid, de angst en boosheid die in zoveel mensen leeft.
En die ongefilterd de ether in geslingerd wordt, zonder enige vorm van openheid of nieuwsgierigheid naar de ander.
Zonder het besef wat daarmee aangericht en gecreëerd wordt.

Het snijdt door mijn Ziel hoe mensen met elkaar omgaan.
Als ik nog geloofde in een land te wonen waar we open-minded en tolerant zijn, wordt die illusie nu echt doorgeprikt.
Of het nu gaat over geaardheid, geloof, huidskleur, vaxx, het maakt niet uit.
Dat wat anders is moet worden veroordeeld om, ja waarom eigenlijk? Om een gevoel van veiligheid te ervaren?
Er lijkt een groot onvermogen te zijn om aan zelfreflectie te doen en oprecht open te staan voor de ander zonder je gelijk te willen halen.
Angst heeft altijd een zondebok nodig totdat je leert om de blik naar binnen te richten en aan te kijken wat er in jezelf aangeraakt wordt.

Wat er gebeurt raakt me diep.
De tienduizenden kinderen die dagelijks sterven van de honger.
De vluchtelingen die huis en haard moeten verlaten.
De miljarden die verdwijnen in de economie maar niet in de mensen die hart hebben voor mensen, zoals het zorgpersoneel, politie, brandweer.
Natuurlijk stappen ze op en is er onderbezetting, wat leidt tot overbelasting.
Wie zouden we daar nou eens de schuld van kunnen geven??
Miljarden die er verdient worden aan vaxx”s en dat het dan zoveel voeten in aarde moet hebben om de derde wereld gratis te voorzien van de nodige vaxx”s .
De complete dwaasheid van een rijk Westen dat  doorgeschoten is in de “als ik het maar goed heb” mentaliteit.
Dat groei belangrijker vindt dan de mens.
Soms voelt het zo machteloos.
Dan heb ik het nodig om mijn wereld kleiner te maken.

Ik loop het bos in om me weer te verbinden met mijn ware natuur.
Ik zie hoe de bomen de blaadjes laten vallen en de paden bedekt worden door een kleurig tapijt.
De cyclus van de natuur gaat door wat er ook gebeurt.
Ik doe maar wat de bomen doen.
Geworteld blijven in mijn eigen basis, terug naar de kern.
Meebewegen en loslaten wat losgelaten wil worden.
De oude littekens die blijkbaar nog in mijn Ziel aanwezig zijn en aangeraakt worden.
Ze hebben zachtheid nodig en dan kan ik ook weer zacht zijn naar de buitenwereld.
In het besef dat ieder mens, hoe boos en angstig ook, een kern van licht en liefde heeft.
Alles wat komt en gaat, is niet wie we werkelijk zijn.
Het is een ervaring die ons wakker wil schudden in het besef dat we Liefde zijn.
Alles gaat voorbij.