“I come as One, I stand as 10.000.”
Maya Angelou
Als laatste in de vrouwenlijn mag ik de cirkel sluiten.
Me bewust van deze bijzondere positie buig ik vandaag nog een keer met liefde voor mijn lieve moeder, oma, overgrootoma en al die prachtige vrouwen die mij zijn voorgegaan.
Anderhalf jaar geleden is mijn moeder overleden.
Sinds die tijd reist ze bijna dagelijks met me mee met voor mij een lach en soms ook nog een traan.
Ik voel haar aanwezigheid, maar mis haar hier en nu.
Altijd weer dat dubbele gevoel tussen die zichtbare en onzichtbare wereld.
Inspiratie om te groeien
De relatie met mijn moeder, net als zoveel moeder / dochter relaties is een bron geweest voor een enorm groeiproces.
Van samen vechten tot in harmonie zijn, van elkaar niet begrijpen tot er gewoon zijn voor elkaar.
Een grotere spiegel bestaat er niet. Er is maar weinig dat zo diep aanraakt als deze oerverbinding.
Moeders en dochters heus niet altijd makkelijk, maar op een gegeven moment kwam er een verandering in onze relatie.
Door allerlei andere gebeurtenissen voelde ik me geroepen om innerlijk op reis te gaan en tijdens die bewustwordingsweg kreeg ik veel inzicht in mijn relatie met haar.
Langzaam maar zeker leerde ik haar ontmoeten vanuit een ander perspectief dan die van mijn innerlijke gekwetste kind.
Het gekwetste kind dat er naar verlangde iets te ontvangen van haar moeder dat ze nooit gekregen had. Het was niet omdat ze me dat niet wilde geven, maar omdat ze het simpelweg niet kon.
Haar generatie, haar leven was gewoon anders.
We hadden ook niet een hele slechte relatie of zo, maar ik had gewoon andere verlangens.
Ik zag haar in wie ze was en niet wie ik wilde dat ze zou zijn.
Ik leerde om anders naar de wereld te kijken en leerde haar zien in wie ze was en niet wie ik wilde dat ze zou zijn. (één van de grote valkuilen in relaties.)
Dat maakte dat ik een diepe dankbaarheid kon voelen voor alles wat ze me had gegeven.
Ik heb dat toen met haar gedeeld door het op te schrijven.
Haar ontroering was zo mooi om te zien en sinds die tijd was het anders tussen ons.
We hebben daar samen nog vele jaren van mogen genieten.
Tastbare Liefde
Tijdens haar overgangsproces en zeker in de dagen daarna was haar Liefde zo tastbaar.
Het is onvoorstelbaar hoeveel Liefde vrij komt als de persoonlijkheid wegvalt en de Ziel in zijn volle glorie aanwezig is.
Ik werd weer aangeraakt in het diepe weten dat we allemaal Eén zijn en Liefde Zijn.
De persoonlijkheid legt sluiers over dit weten, waardoor we dit vaak niet meer zo ervaren.
Zielenliefde – heus niet alleen maar koek en ei.
Ik kreeg te zien hoeveel Zielenliefde er is tussen mensen die diepe verbindingen met elkaar hebben en een belangrijke rol spelen in ons leven.
Het is makkelijk als die verbinding fijn is en op rolletjes verloopt.
Maar die Liefde is er ook als je voor die ander op zijn zachtst gezegd een grote en pijnlijke uitdaging bent. Hoe krom het misschien ook klinkt, maar ook daar is heel veel Liefde voor nodig.
Het zijn “afspraken” op Zielsniveau.
Vanuit ons kleine ik kunnen we dat nu eenmaal niet zo zien.
Die is geneigd te vechten, wil krijgen wat het denkt nodig te hebben en leeft vanuit een diep gevoel van tekort.
Onze Ziel heeft een groter perspectief en plan.
De relaties die je hebt met mensen, hoe pijnlijk soms ook, zijn er niet voor niets.
Ze brengen ons altijd iets wat onze Ziel graag wil ervaren en vrijmaken en dat kan voor het ego soms dramatisch zijn. Ons leven is een verhaal waarin we allemaal een rol vervullen.
I come as One, I stand as 10.000.
Mijn aardse ik mist haar, de aanraking, gewoon het samen zijn.
Ik heb geen kinderen en met mij stopt straks de vrouwenlijn. Dat maakt de cirkel rond.
Al het innerlijke werk van de afgelopen jaren heeft zijn doel gediend.
Ik voel me enorm gedragen door een veld van Liefde van al die vrouwen die mij zijn voorgegaan.
Dat voelt groots en maakt me stil. Ze vormen een liefdevolle bedding en zijn er bij iedere stap die ik zet. Ik hoef het gewoonweg niet alleen te doen.
Lieve Mam, dank je wel. Ik hou van je tot de sterren en weer terug.