Het is alweer meer dan een half jaar geleden dat mijn moeder plotseling overleed.
Ze was wel al ziek, maar toch kwam het zo onverwachts.
De dag ervoor waren we nog bij haar en zat ze vrolijk in haar stoel, blij ons te zien.
De volgende nacht gaat om 3 uur de telefoon: “Marianne, je moeder is gevallen”.
Ik ben nog niet op alert omdat ze dat wel vaker deed en antwoordde “bel je me als de dokter geweest is?”
Ik wacht 10 minuten, maar iets voelt niet goed en ik bel zelf.
Ze moet naar het ziekenhuis voor foto’s omdat ze pijn in haar arm heeft. Blijkbaar is ze gewoon bij kennis. Aangezien er niemand met haar meeging, springen we in de auto.
“Zeg tegen haar dat ik eraan kom!” roep ik tegen de verzorgende. We woonden niet in de buurt en anderhalf uur later zijn we eindelijk bij het ziekenhuis.
Mijn moeder komt net uit de röntgen en knippert wat raar met haar ogen. Als ik naar haar toe loop herkent ze me niet. Ze is er gewoon niet. Ik voel lichte paniek, ga in gesprek met de arts en het begint door te dringen dat haar einde nadert.

Dan breekt geheel onverwachts die laatste fase aan.
Ik zie dat het mijn moeder zwaar valt om zich over te geven aan het proces om de aarde los te laten.
Haar adem is zwaar, haar angst zo zichtbaar.
Ik voel dat ik het moeilijk vind om haar zo te zien vechten en ik zeg: “ga maar mam, het is echt goed zo.”
Ik realiseer me nog niet dat daar vooral een stuk van mijn eigen pijn in zit.
“Ga maar lieverd”, want het raakt me zo diep om te zien dat je het zo moeilijk hebt.
Toen ik dat herkende kon ik het gelukkig loslaten. Er kwam er een gevoel van rust over me heen en ik kon zakken in aanwezig zijn bij haar proces van loslaten. Haar de ruimte geven om te gaan op haar eigen tijd!
We weten gewoon niet hoelang iemand nodig heeft om de laatste stukjes los te laten.
Een dag, een week, langer, maar het maakt niet uit.
Ik voel me enorm bevoorrecht om haar uitgeleide te mogen doen van deze aarde.
Via haar ben ik op aarde komen en ik mag haar begeleiden om de aarde te verlaten.
Liefde vult de kamer. Ik voel naast het verdriet zo’n dankbaarheid.
Mijn partner en ik zitten naast haar. Als ze bang is, praten we tegen haar en strelen haar hand. Daar wordt ze rustig van.

Midden in de nacht ga ik even naast haar zitten. Ze voelt al wat koud aan.
Ik dek haar toe, leg mijn hoofd op haar kussen en vertel haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben dat ze mijn moeder was in dit leven.
De verbinding is zo intens. Er hangt zo’n serene sfeer en vanuit een diep gevoel van Liefde vertel ik haar:
“Lieverd, het is volbracht. Je hebt zo je best gedaan, het is klaar.
We zien elkaar weer”
Ik ga nog even op bed liggen en korte tijd later is het stil in de kamer. Ze heeft de overstap gemaakt.

Sinds die tijd reist ze bijna dagelijks met me mee, met voor mij een lach en een traan.
Ze is er en ik mis haar.
Altijd weer dat dubbele gevoel tussen die onzichtbare en zichtbare wereld.

Mijn moeder, net als zoveel moeders is een bron geweest van een enorm groeiproces.
Van samen vechten tot in harmonie zijn, van elkaar niet begrijpen tot er gewoon zijn voor elkaar.
Een grotere spiegel bestaat er niet voor dochters.
De laatste jaren was er een verandering in onze relatie.
Ik kon haar ontmoeten vanuit een ander perspectief dan die van het gekwetste kind.
Het gekwetste kind dat er naar verlangde iets te ontvangen van haar moeder dat ze nooit gekregen had.
Het was niet omdat ze me dat niet wilde geven, maar omdat ze het simpelweg niet kon.
Juist dat gemis nodigt uit om te groeien en aan onszelf te geven wat we gemist hebben.
Het is een bewustwordingsproces geweest en op een dag was het klaar.
Ik kon een diepe dankbaarheid voelen voor alles wat ze me had gegeven en heb haar een brief geschreven om haar dat te vertellen.
Ze was ontroerd en sinds die tijd was het anders tussen ons.
Gelukkig hebben we daar samen nog een aantal jaren van mogen genieten.

Tijdens haar overgangsproces en zeker in de dagen daarna, was haar Liefde bijna tastbaar.
Het is onvoorstelbaar hoeveel Liefde voelbaar wordt als de persoonlijkheid wegvalt en de Ziel in zijn volle glorie aanwezig is.
Ik werd weer aangeraakt in het diepe weten dat we allemaal Eén zijn en Liefde Zijn.
De persoonlijkheid legt sluiers en brengt soms zoveel uitdagingen met zich mee.
Opeens werd voelbaar hoeveel zielsliefde er is tussen mensen die diepe verbindingen met elkaar hebben. Het is makkelijk als die verbinding fijn is en op rolletjes verloopt.
Maar die Liefde is er ook als je voor die ander niet de makkelijkste bent en zo een uitnodiging kan zijn voor enorme groeiprocessen.
Hoe krom het misschien ook klinkt, maar ook daar is heel veel Liefde voor nodig.

Vanuit ons kleine ik zien we dat niet zo. Die is geneigd te vechten, die wil krijgen wat het denkt nodig te hebben, maar het is een beperkt perspectief, altijd vanuit een gevoel van tekort.
Het zielsplan is veel groter dan dat.
Alles klopt. De relaties die je hebt met mensen, hoe pijnlijk soms ook, ze kloppen. Ze brengen ons altijd iets wat onze Ziel graag wil leren.

Mijn aardse ik mist haar, de aanraking, gewoon het samen zitten.
Ik ben de laatste vrouw in de lijn.
Ik heb geen kinderen en met mij stopt straks de vrouwenlijn. De cirkel is rond.
Al het innerlijke werk van de afgelopen jaren heeft zijn doel gediend.
Er is veel aangekeken en getransformeerd in Liefde.
Ons leven is niets meer en minder dan een ervaring, een verhaal waarin we allemaal een rol vervullen.
Mede door het overlijden van mijn moeder is me dat weer eens heel duidelijk geworden.
Daar waar mijn kleine ik zich wellicht niet altijd gesteund en gezien heeft gevoeld door mijn moeder voel ik me enorm gedragen door een veld van Liefde van al die vrouwen die mij zijn voorgegaan.
Dat voelt groots en maakt me stil.
Ik hoef het echt niet alleen te doen. Ik heb het nooit alleen hoeven doen, maar ik was degene die dat niet kon zien en voelen.

Als je in een lastige relatie zit met je moeder of met wie dan ook, kijk eens of je wat afstand kunt nemen om te zien wat het je brengt.
Het ego zal het lastig vinden om Liefde te voelen, maar het hart, je ziel weet dat het klopt.