Hallo 2016. Overal zie ik weer al die mooie nieuwe initiatieven.
Leef je droom, word zichtbaar, wees authentiek.
Een nieuw begin, nieuwe programma’s, nieuwe challenges.
En ik, ik leef in een bubbel van rouw.
Na eind november onverwachts afscheid te hebben moeten nemen van onze hond,
overleed ook nog geen 4 weken later onverwachts mijn moeder.
Het verdrietige slotstuk van een toch al intens 2015.
De wereld van mooie plannen staat stil en ik kom in een soort roes terecht.
Veel emotie, maar ook wonderschone verwondering.
Weer word ik diep aangeraakt in een echtheid die zo groots voelt.
Die niets te maken heeft met wat je allemaal doet of gedaan hebt in je leven, maar alles met wie je werkelijk bent.
Samen met mijn partner aan het sterfbed van mijn moeder.
Zij heeft me op de wereld gezet en wij hebben haar mogen begeleiden om deze aarde te verlaten.
Zo samen en zo intiem.
De wereld raast verder en dat moet ook.
Maar in dit soort momenten, op de rand van het leven, weet ik weer dat alles draait om Liefde.
Liefde, de stille aanwezigheid, die ruimte schept voor iemand om datgene te ervaren wat nodig is.
Die vrij maakt en aanmoedigt zonder woorden, maar met een grootse intensiteit.
Het zijn deze bijzondere momenten die het leven ontdoen van alle franje en de puurheid van Zijn onthullen.
Dat hoort voor mij bij authentiek leven.
Ik moet en wil nog even in die bubbel blijven.
Het is zo helder en voelbaar dat het leven verder gaat en toch geeft aards afscheid veel verdriet.
Een nieuwe fase zonder ouders, maar met twee bijzondere engelen die er altijd zijn.