Iedere keer als ik de wereld in wil stappen, dan struikel ik over haar.
Ze is geen onbekende en ik was haar heus niet vergeten.
Maar ik wist ook niet dat ze zo diep in mij nog een stukje de regie heeft over mijn leven.
Ze blijft terug komen, net zo lang tot ik haar volledig in mijn hart kan sluiten.
Niet gehoord en niet gezien voelen,
Erkenning krijgen als ik iets goed deed,
Jouw pijn voelen als ik in gebreke bleef.
Je boze zwijgen als iets niet ging zoals jij het wilde.
Afwijzing krijgen op mijn kwetsbaarheid.
Steeds weer zo mijn best doen om dat plekje te veroveren
In de hoop dat je MIJ zag.
Maar het gebeurde niet.
Je was zo overweldigd door je eigen pijn.
Ik voel een leegte in mijn basis
Daar waar ik jouw onvoorwaardelijke steun had willen voelen
Zomaar om wie ik ben
niet om wat ik wel of niet kon.
Stukje bij beetje heel ik de pijn en vul ik de leegte met mijn eigen Licht.
Ik weet dat gaat me helemaal lukken.
Maar vandaag voel ik de tranen, het diepe gemis, de diepe eenzaamheid.
Verloren in een wereld vol verwachtingen
weet ik even niet wat mijn plek is.
Dan is de leegte in mijn basis een gapend gat
in plaats van een ruimte waarin ik kan opstaan in mezelf.
Dan komt dat kleine meisje naar voren dat roept:
Papa, waar ben je?
Pak mijn hand.
Aan jouw hand durf ik wel de wereld in.
Laat me voelen dat je trots op me bent.
Zomaar…
Ik weet, die tijd is allang voorbij.
Ze wacht op mijn hand, op mijn liefde
om niet meer over haar te struikelen,
maar naast haar te gaan zitten.
Haar Licht te zien en haar Liefde
Om zonder het te hoeven weten
Om zonder iemand te moeten zijn
Of iets te willen bereiken
De wereld in te stappen en
mensen te zien in wie ze ZIJN.