Aangekomen in wat ze noemen de 3e levensfase, kijk ik terug.
Niet omdat het leven nu stopt hoor, juist niet, maar wel naar de weg die ik heb afgelegd.
Ik heb mijn eerste stappen op het pad van bewustwording gezet toen ik 26 was.
Door het overlijden van mijn vader, maar ook doordat ik “de verkeerde” mannen naar me toe trok, ben ik al jong op zelfonderzoek gegaan.
Al was ik me nog lang niet bewust van wie ik was, blijkbaar was er wel een innerlijke drive die me er toe aanzette om in ieder geval naar mezelf te kijken.
Bij alles wat er gebeurde in mijn leven, was en is er nog steeds, één gemeenschappelijke factor. Ik zelf.
Wat betekent dat ik ook de regie kan pakken.
De afgelopen 30 jaar heb ik veel geïnvesteerd in opleidingen en cursussen.
Daarna altijd weer vol goede moed dat ik nu mijn missie en ei van Columbus had gevonden.
En iedere keer ook weer de teleurstelling dat het me niet lukte om iets van betekenis neer te zetten.
Ik had een plaatje bij wat ik dacht dat van betekenis zijn betekent.
Ik keek naar wat anderen deden, wat ze kunnen en dat was toch zeker niet voor mij weggelegd.
Op dagen dat ik niet lekker in mijn vel zit, kan dat gevoel me nog steeds overvallen.
Ik weet nu dat we allemaal een blinde vlek en grote uitdaging hebben die keer op keer terug komt.
Waar we op uitgedaagd worden omdat een deel van ons een groot (ziels)verlangen heeft en een ander deel een even zo grote angst.
Ik was er zelfs zo klaar mee om iedere keer weer het wiel uit te vinden dat ik vier jaar geleden in een “gewone” baan ben gestapt. Veel geleerd, maar het was niet echt de bedoeling.
De rigide structuren en de organisatie gingen gewoon pijn doen in mijn lijf.
Als dat gebeurt weet ik dat het tijd is om te gaan.
Ik floreer op een plek waar mensen naar zichzelf willen kijken en de verbinding zoeken met elkaar.
Ik ben hier voor iets nieuws en niet om keer op keer in het oude te stappen omdat de angst te groot is om mezelf werkelijk te leven.
Mijn zachte, stille zelf die het fijn vindt om aanwezig te zijn bij mensen.
Mensen die bereid zijn naar zichzelf te kijken en willen weten wie ze zijn.
Ik weet hoe stevig mijn hoofd in het zadel zit als ik probeer om het (te) goed te doen.
Vanuit die laag red ik het prima, maar beweeg ik ook makkelijker weg bij mezelf.
Het is een continue wakker aanwezig blijven om de lat niet weer te hoog te leggen, om mezelf te omarmen en mijn wijsheid en liefde mee te nemen de wereld in. Om te vertrouwen dat ik niet alle antwoorden hoef te hebben en dat ik genoeg ben zoals ik ben. Dat geeft bewegingsruimte.
Dat van betekenis zijn niet zozeer te maken heeft met wat ik doe en laat zien aan “de wereld”, maar met wie ik ben. Als de wereld zich blijft verharden, worden waardes als verbinding, verzachting, vertraging en stilte steeds belangrijker. Zeker als we werkelijk iets nieuws willen creëren met elkaar. Wat niet betekent dat er geen daadkracht is, maar wel dat die vanuit een andere laag in ons zelf komt. Daar draag ik graag aan bij.
De foto is een oudje uit 2010.
Het bekende spreekwoord: leven als kat en hond is wat we steeds meer zien. Deze kat en hond deden het anders. De hond die stil bleef liggen omdat dat kleine katje tegen haar aan was gekropen. Samen is echt mogelijk.