Ik ben geen moeder geworden. Niet omdat ik het niet wilde, maar de natuur besloot anders.
Er is niet een kind dat mijn lach, mijn gewoontes en mijn genen de toekomst in zal dragen.
Dat was pijnlijk en een periode van rouw volgde. Maar na verloop van tijd leerde ik met vallen en opstaan dat het ook iets heel moois in zich draagt.
Zonder de afleiding van het moederschap kreeg ik de ruimte om naar binnen te keren, om het lange pad van transformatie te bewandelen.
Ik heb de stille taak gekregen om te zorgen voor de lijn, om af te sluiten, te helen, te voltooien – een vorm van dienstbaarheid die niet zo zichtbaar is.
Er waren patronen die gezien wilden worden.
Stiltes die erom vroegen doorbroken te worden.
Ik huilde niet alleen om mezelf, maar ook om de vrouwen die vóór mij kwamen – degenen die hun waarheid inslikten, die te veel gaven, die verdwenen in hun rollen. Ik ben niet een individu maar verweven met alle vrouwen die voor mij kwamen.
Het helen van de lijn betekende rouwen om wat nooit werd uitgesproken, eren wat nooit werd gezien.
De vrouwenlijn eindigt met mij.
Wat ik kreeg, geef ik nu terug, getransformeerd.
Niet langer stilte, maar stem.
Niet langer angst, maar Liefde
Niet langer plicht, maar keuze vanuit vrijheid.
Ik voel een enorme dankbaarheid voor alle vrouwen, alle moeders die voor mij kwamen en voel dat ze mij vol trots bedding geven.
Ik ben niet het einde, maar een nieuw begin,
bijdragend aan de geboorte van een nieuwe tijd.